Tropikalna roślina Noni (botaniczna nazwa - morinda citrifolia) rosła na terenach południowo-wschodniej Azji i Indii. Dziś występuje w wielu tropikalnych rejonach, świata jednak najdorodniej rozwija się na rozrzuconych po Pacyfiku Wyspach Polinezji Francuskiej. W jaki wiec sposób przewędrowała tak odległą drogę przez ocean?

Przypuszcza się, że około 2 tysiące lat temu, na przełomie I i II wieku naszej ery, grupy wędrowców w drewnianych prostych łodziach wypływały w trudne, niebezpieczne podróże. Chcieli oni dotrzeć na wschód do owianych legendą. bajkowych wysp Pacyfiku.

Potrzebowali przepłynąć tysiące kilometrów przez ocean, co na owe czasy było wielkim wyczynem, a zdając sobie sprawę, że czeka ich długa i bardzo wyczerpująca wyprawa, oprócz odzieży, żywności i wody pitnej zabierali na pokład owoce Noni.
Noni zostało docenione przez tradycyjną kulturę poinezyjską za jego unikalne właściwości.

Można przypuszczać, że pomagały im one osiągać zamierzony cel dopłynąć do nowej ojczyzny. Naukowcy sądzą, że większość z żeglarzy dotarła do Wysp Salomona, Marschalla, na Tahiti. Pestki Noni zostały zasadzone w nadzwyczaj żyznej glebie wulkanicznej (jest tam wiele wulkanów, które wyrzucały w przeszłości wysoko zmineralizowany pył wulkaniczny oraz lawę porywający glebę i znacznie podnoszący jej jakość).

Wkrótce owoce niewielkiego drzewa Noni zostały docenione przez tradycyjną kulturę poinezyjską za jego unikalne właściwości. Starożytne teksty Ayurvedy określały Noni jako Ashyuka, sanskryt 'długowieczności'.

Owoce Noni były również cennym źródłem pożywienia dla mieszkańców wysp. Docierający do wysp w drugim tysiącleciu europejscy kolonizatorzy zauważali, że ich mieszkańcy cieszyli się doskonałym zdrowiem, wyglądali na ludzi szczęśliwych i zadowolonych z życia.

Jednak brak szacunku dla ich kultury i tradycyjnych roślin spowodował że przez następne stulecia wiedza o Noni częściowo uległa zapomnieniu.

Wiedza  o  tradycyjnej roślinie była przekazywana z rodziców na dzieci przez niezliczone pokolenia mieszkańców południowego Pacyfiku i południowo-wschodniej Azji. 

Ze względu na niezwykłe właściwości stosowano Noni wewnętrznie i zewnętrznie. Pomimo bardzo szerokiego zastosowania Noni oraz darzenia niezwykłym szacunkiem  przez mieszkańców wysp Polinezji Francuskiej, cudowne sekrety tej niezwykłej rośliny pozostawały zupełnie nie znane dla reszty świata przez tysiąc lat.

Dopiero w XX wieku etnobiolodzy badając metody jakie stosowali starożytni Polinezyjczycy, rozpoczęli studia nad tym zdumiewającym owocem.

Także Siły Zbrojne USA w czasie II Wojny światowej badały zastosowanie i korzyści rośliny Noni  które zostały później zawarte w Wojskowym Podręczniku Pola Walki i Przetrwania.